Το υγρό πυρ (λεγόμενο επίσης πυρ θαλάσσιον, μηδικόν πυρ, πολεμικόν πυρ, πυρ λαμπρόν, πυρ ρωμαϊκόν ή πυρ σκευαστόν) και γνωστό στους Δυτικούς ως ελληνικό πυρ (Λατ. ignis graecus, αγγλ. Greek fire) ήταν ένα εμπρηστικό όπλο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που εφευρέθηκε τον ύστερο 7ο αιώνα μ.Χ.. Εκτοξευόμενο από καταπέλτες, αλλά κυρίως από πεπιεσμένους σίφωνες, το υγρό πυρ είχε την ιδιότητα να μην σβήνει στο νερό. Ως εκ τούτου, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόκρουση των αραβικών πολιορκιών της Κωνσταντινούπολης, και σε αρκετές ναυτικές συμπλοκές με τους Άραβες και τους Ρως. Περιβαλλόταν με άκρα μυστικότητα, με αποτέλεσμα να αγνοούμε σήμερα την ακριβή σύστασή του. Το βυζαντινό υγρό πυρ δεν πρέπει να συγχέεται με παρόμοιες εμπρηστικές ουσίες που χρησιμοποίησαν οι Άραβες και άλλα κράτη, και που στη διεθνή βιβλιογραφία συνήθως αναφέρονται συλλογικά ως «ελληνικό πυρ».
Το βιβλίο ίσως που περιγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο τη σύνθεση όσο και την εξέλιξη και χρήση του υγρού πυρός είναι αυτό του Καθηγητή ΒυζαντινήςΙστορίας του Α.Π.Θ κ. Θ.Κορρέ , "Υγρόν Πυρ ,Ένα όπλο της βυζαντινής ναυτικής τακτικής"
Εκδότης: Βάνιας
Σειρα: Εταιρεία Βυζαντινών Ερευνών
Έτος Έκδοσης: 1995
Σελίδες : 188
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου